แจกันหนึ่งใบ กะดอกไม้ดอกเดียว...
นาน มาแล้วมีดอกไม้ดอกเล็กๆดอกหนึ่งอาศัยอยู่ในแจกันอย่างมีความสุข ดอกไม้หลงรักแจกันมาเป็นเวลานานส่วนแจกันเองก็ผูกพันอยู่กับดอกไม้ดอกนี้มา นานพอดู ดังนั้นเราก็อาจพูดได้ว่าทั้งคู่รักกัน...
ต่อ มาวันหนึ่ง แจกันเปรยๆกับตัวเองว่า " น่าเสียดายเหลือเกิน ฉันเกิดมาเป็นแจกันใบสวยทั้งทีแต่ถูกประดับด้วยเจ้าดอกไม้ดอกเล็กๆนี้ดอก เดียวเท่านั้น " เจ้าแจกันจึงคิดว่าตัวมันเองควรจะออกไปตามหาดอกไม้ดอกใหม่ที่สวยและงดงาม กว่าดอกไม้ดอกเล็กๆที่มีอยู่...
ในวันที่ดอกไม้ออกไปรับแสงแดดและปุ๋ย แจกันได้โอกาสจึงออกเดินป่าทันที...
มันเดินวนเวียนไปมาจนไปพบกับดอกไม้ดอกหนึ่งเข้า..แจกันจึงตรงเข้าไปทักทาย และพูดว่า
" ว่าไงเจ้าดอกไม้ดอกเล็ก สนใจจะมาประดับแจกันอย่างฉันมั๊ยล่ะ" เจ้าดอกไม่ตอบไปทันทีว่า " ได้จริงๆเหรอ ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดีสินะ ฉันจะได้มีที่อยู่กะคนอื่นเค้าซักที อยู่ในป่าเนี่ยเงียบเหงาเต็มทน เพราะเพื่อนๆของฉันน่ะเค้าก็ถูกพวกมนุษย์มาเก็บไปปักแจกันเหมือนกันน่ะแหละ แต่แหมนี่ช่างเป็นเกียรติเสียจริงที่แจกันอย่างเธอมาเชิญด้วยตัวเอง " ว่าแล้วเจ้าดอกไม่ก็ไม่รอช้า กระโดดเข้าไปอยู่ในแจกันทันที
...หลาย วันผ่นไปแจกันกะดอกไม้ดอกใหม่ผูกพันเป็นเพื่อนและรักกันในที่สุด จนวันหนึ่ง..ดอกไม้ดอกเดิมกลับมาจากการรับแสงแดดและปุ๋ย มันกลับมาด้วยความดีใจที่ได้พบแจกันอันเป็นที่รักยิ่งแต่แล้ว..มันก็พบแจกัน ของมันมีดอกไม้ดอกเล็กดอกใหม่ปักอยู่....
ดอกไม้เสียใจ...แจกันเสียใจ ...ดอกไม้ดอกใหม่ก็เสียใจ...ทุกคนนิ่งเงียบไม่มีใครพูดอะไรออกมาซักคำ..แต่ แล้วดอกไม่ดอกเก่าจึงวิ่งหนีหายเข้าป่าไป
ดอกไม้ดอกใหม่ถามแจกันว่า " ทำไมเจ้าไม่บอกกับข้าล่ะว่าเจ้ามีดอกไม้ประดับเจ้าอยู่แล้ว ทำไมเจ้าถึงนำข้ามาประดับไว้กับเจ้าอีก ถ้าเจ้าทำอย่างนี้ดอกไม้ดอกแรกจะเสียใจแค่ไหนเจ้าไม่รู้หรือ" แจกันนิ่งเงียบไปซักพักใหญ่ๆแล้วก็กล่างว่า " แต่ข้าเบื่อแล้วก็เหงา เจ้าดอกไม้ข้ารักเจ้าจริงๆนะ"
" แต่เจ้าก็จะไม่ปฏิเสธมิใช่หรือถ้าข้าจะบอกว่าเจ้าก็รักดอกไม้ดอกนั้นเช่นกัน "
"โถ่! เจ้าดอกไม้น้อย ความรักมันเป็นสิ่งที่ห้ามกันไม่ได้หรอกนะ มันไม่ได้แปลว่าเมื่อข้ารักเค้าแล้วข้าจะรักเจ้าไม่ได้"
" ใช่ ไม่ได้แแปลว่าเจ้าจะรักข้าไม่ได้แต่ความรักของเจ้ามันผิดอยู่แค่เพียงที่มัน เป็ความรักที่ทำร้ายคนอื่นให้ต้องเจ็บ และตัวข้าเองก็ไม่อยากจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับการทำร้ายเจ้าดอกไม้ที่น่าสงสาร ดอกนั้น เพราะฉะนั้นจงออกไปตามหาเจ้าดอกไม้ดอกนั้นกับข้า คุยกันให้รู้เรื่องเล่าเรื่องจริงทั้งหมดให้เค้าฟัง และให้คำมั่นสัญญากับเค้าว่าจะไม่ทำเช่นนี้อีก"
"โถ่! เจ้าดอกไม้น้อย ความรักมันเป็นสิ่งที่ห้ามกันไม่ได้หรอกนะ มันไม่ได้แปลว่าเมื่อข้ารักเค้าแล้วข้าจะรักเจ้าไม่ได้"
" ใช่ ไม่ได้แแปลว่าเจ้าจะรักข้าไม่ได้แต่ความรักของเจ้ามันผิดอยู่แค่เพียงที่มัน เป็ความรักที่ทำร้ายคนอื่นให้ต้องเจ็บ และตัวข้าเองก็ไม่อยากจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับการทำร้ายเจ้าดอกไม้ที่น่าสงสาร ดอกนั้น เพราะฉะนั้นจงออกไปตามหาเจ้าดอกไม้ดอกนั้นกับข้า คุยกันให้รู้เรื่องเล่าเรื่องจริงทั้งหมดให้เค้าฟัง และให้คำมั่นสัญญากับเค้าว่าจะไม่ทำเช่นนี้อีก"
" แล้วเจ้าล่ะ"
" ข้าก็จะกลับไปในที่ๆข้าควรจะอยู่ที่ๆเป็นของข้า และรอคอยแจกันที่พร้อมจะรับข้าไปประดับไว้เป็นดอกไม้ดอกสุดท้ายของการเป็นแจกัน"
ไม่ รอช้า แจกันกับดอกไม้ก็ช่วยกันออกตามหาดอกไม้ที่หายไป เมื่อทุกอย่างจบลงอย่าเรียบร้อย ดอกไม้ดอกน้อยก็กล่าวลา ดอกไม้และแจกัน " ข้าขอคืนแจกันให้กับเจ้าผู้สมควรจะอยู่ประดับบนแจกันใบนี้ ขอให้เจ้าทั้งสองรักษาความเป็นดอกไม้และแจกันที่งดงาม พร้อมทั้งอยู่ดูแลกันและตราบเท่าที่ชีวิตของพวกเจ้ายังคงมีอยู่ ข้าเองก็ต้องขอโทษกับเรื่องที่ผ่านมา" พูดจบดอกไม้ก็เดินจากไปในที่ๆมันจากมาอย่างเงียบๆไม่เคยมีใครเห็นมันอีกเลย แต่ก่อนที่มันจะเดินจากไปเจ้าแจกันแอบเห็นบางสิ่งบางอย่างที่ทำให้มันรู้สึก สำนึกถึงความผิดอันใหญ่หลวง มันได้แอบเห็นหยดน้ำตาของเจ้าดอกไม้ดอกเล็กที่ไหลรินออกมา ราวกับจะบอกมันว่าเจ้าดอกไม้น้อยเองก็เสียใจไม่น้อยในการจากลาครั้งนี้ ตลอดเวลาที่ผ่านมาแจกันคิดว่าตัวมันเองหลงรักดอกไม้ดอกน้อยซะมากมายแต่แท้ จริงแล้วมันคือความเหงาเพียงชั่วคราวเท่านั้น
" ข้าขอโทษ" แจกันคิดอยู่เงียบแต่ไม่ได้พูดอะไรออกมาเพียงแต่เดินกลับไปเงียบพร้อมกับ เจ้าดอกไม้ดอกเก่าที่ปักอยู่ในแจกันใบเดิม....และเรื่องของดอกไม้กะแจกันก็ เอวังลงด้วยประการละฉะนี้
ที่มา: http://www.showded.com/rss/display.php?user=kaja&jnId=&jucId=12575
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น